Onze nieuwe huisgenoten

Inmiddels is het al weer een paar weken geleden dat onze nieuwe kittens bij ons introkken.

We hadden alles goed voorbereid. Na een gesprek met onze kattengedrags- deskundige, besloten we om onze Border terriër Pippin een paar nachtjes bij een vriendin te laten logeren. We wisten dat Pippin's enthousiasme de kittens weleens te veel zou kunnen worden.

In een grote hondenbench hadden we een veilig plekje voor ze gemaakt; een slaapmand in een kartonnen doos, speeltjes en kattenbak. Verder had ik een gat in de bench gemaakt, waar wel de kittens door konden maar niet de honden.

Toen we de kittens loslieten in onze woonkamer waren ze direct onvindbaar. Paniek, maar ze konden niet weg zijn. Stom genoeg gingen we met zijn allen op jacht. Uiteindelijk zaten ze met zijn tweeën in een hoekje onder de radiator. Dit zouden we voortaan anders aanpakken. Rust was ons motto. Dag twee zagen we de kittens af en toe schuchter voorbij racen. Altijd samen.

Veel discussies over wie nou wie was en wie het meeste durfde, Poppy was de held en zusje Molly volgde. Er kwamen veel vrienden, familie en medewerkers kijken. Natuurlijk wilden we trots onze nieuwe huisgenoten aan iedereen laten zien, maar dit bleek onmogelijk, omdat ze steeds onvindbaar waren. We maakten ons zorgen. Waren de kittens wel gelukkig bij ons? Zouden het altijd bange poezen blijven? Er volgde een rustig weekend met weinig mensen die onze kittens wilde bewonderen en voorzichtig zochten de kittens steeds meer contact. Uiteindelijk lagen ze af en toe bij één van ons op schoot. We schepten tegen elkaar op als we contact hadden gehad met Molly of Poppy en probeerden dit te bewijzen met slecht gemaakte foto's.

Na het weekend kwam Pippin weer thuis. Die kon zichtbaar haar ogen niet geloven. Ze stuiterde het huis door. Nog nooit heb ik haar zo hoog zien springen van geluk. De kittens kenden inmiddels hun verstop plekken. De dagen erna zag je telkens iets meer toenaderingen. Pippin is katten gewend en weet hoe je met katten moet spelen. Molly en Poppy hebben nooit met zo'n raar wezen gespeeld, dus dat was even wennen.

Inmiddels zijn Molly en Poppy volwaardige gezinsleden. Ze zijn er altijd. Bezoek is interessant en er wordt veel gespeeld met elkaar, vooral met Pippin.

Pippin is weer helemaal de oude. Zij speelde altijd met onze Doortje, maar sinds zij vermist is, was het voor Pippin een saaie bedoeling in huis geworden.

Alle dieren kruipen vaak bij één van ons op schoot. Die persoon heeft dan een bevoorrechtte positie. Je mag de hele avond niet meer opstaan om iets te pakken, alles wordt gebracht. Het ziet er immers allemaal veel te schattig uit.

Met vriendelijke groet,

Jan Willem