Blog van Jan Willem Baljet

Tijdens de socialisatie fase van Pippin, onze nieuwe Border terriër pup, proberen we haar aan zoveel mogelijk omstandigheden te laten wennen. Overal gaat ze mee naar toe. In de trein, naar de markt, een restaurant en vooral naar het schoolplein. Toen we haar net hadden hield ik haar in mijn jas, steunend op mijn arm. Via de open rits kon ze naar buiten kijken. We zagen er schattig uit. De wandelingen door de stad duurden lang. Niet alleen Pippin kreeg veel aandacht, maar wij ook. Eigenlijk werden wij allemaal gesocialiseerd.

Uit ervaring weet ik dat het erg lastig kan zijn om los lopende dieren te vangen. Al jaren heb ik bewondering voor de mensen van de dierenambulances die alles op alles zetten om gewonde en/of los lopende dieren weten te vangen om hen hulp te bieden. Lang geleden fietste ik door de Kennemerduinen toen ik opeens een aantal meter voor mij een enorm grote Vlaamse Reus zag oversteken. Een Vlaamse reus is nou niet bepaald een konijn dat in het wild veel overlevingskans heeft, zeker niet in een gebied waar veel vossen voorkomen. Ik besloot hem te gaan vangen. Moeilijk kon dat niet zijn, dacht ik.

Onze pup is er! Ze heet Pippin en is een Border terriër teefje. We hebben haar vrijdag 17 mei opgehaald bij de fokster. De nacht van donderdag op vrijdag was zwaar. Kiki had al aangekondigd dat ze niet zou kunnen slapen en niets bleek minder waar. Vrijdag zaten we met zijn 3-en bij de fokster op de bank. We hadden de 2e nestkeuze. Kiki's oogjes waren bij een eerder bezoek gevallen op de meest donkere en kleinste pup van het nest. Er was nu nauwelijks meer verschil in grootte, maar wel in karakter en kleur. Kiki stond voor het hekje en direct kwam één van de puppy's naar haar toe lopen. Kiki was overtuigd.

Inmiddels is onze pup geboren en haar moeder heet Lotje. Lotje is een hond van een klant van de kliniek. Lotje is een kleine, rode Border terriër van het “oude type”.
Ze is precies het hondje wat ik voor ogen had toen we bedachten dat we weer een hondje wilde nemen. Toen ik hoorde dat de eigenaar met haar een nestje ging fokken was ik er als één van de eerste bij.

In de eerste nieuwsbrief van dit jaar vertelde ik u al dat we van plan zijn een nieuw hondje aan te schaffen. Niets is nog zeker, maar inmiddels is er wel een nestje geboren en misschien komen we in aanmerking voor 1 van de pupjes. Kiki (onze dochter) heeft het over niets anders meer. Sinds de logeerpartij van Binky vorig jaar weet ze dat hondjes voor kinderen erg leuk kunnen zijn. Met Binky onderhoudt ze trouwens nog steeds nauw contact. Regelmatig stuurt ze hem brieven en krijgt ook brieven terug.

In een vorig verhaal vertelde ik al eens over onze hond Muis en haar kattenluik. Muis slaapt 's nachts in een aanbouw aan ons huis en kan via het kattenluik naar buiten. Ze mag, vanwege het alarmsysteem, 's nachts niet vrij door huis lopen. Tot nu toe heeft Muis dat nooit erg gevonden. Sterker nog: 's avonds kruipt ze zelf altijd rond 21.00 uur in haar Iglo en zet het dan op een luid gesnurk.

Twee weken geleden werd ik rond 6 uur wakker van haar geblaf. Dit komt af en toe voor en we denken dan altijd dat ze buiten iets gezien of gehoord heeft. Dit keer hield het geblaf aan.

Een paar weken geleden waren we bij een vriendin op bezoek. Er liep, naast haar eigen hond en kat, ook nog een ander hondje rond. Ze vertelde dat haar moeder geopereerd was en dat het hondje tijdens de revalidatie bij haar aan het logeren was. Gelijk waren wij allen jaloers. Wie zou nou niet op zo'n schatje willen passen? Hij werd ons voorgesteld als “Binky”. Binky is een 7 jarige langhaar Chihuahua en is zeer vertederend. Kiki (onze dochter) merkte op: ik ben verliefd op Binky, maar ik kan niet met hem trouwen want dat is ongeoorloofd.

Al een tijdje loop ik met de gedachte dat het misschien wel tijd wordt om een nieuw hondje aan te schaffen. Onze hond Vlieg is ruim 2 jaar geleden overleden. Muis, onze Jack Russell, heeft daar geen traan om gelaten, dus ik weet niet of zij wel staat te springen om een nieuwe huisgenoot.

Onze dochter Kiki zit in groep 4. Een paar weken geleden kregen we een mailtje van haar juf dat alle kinderen dit jaar een spreekbeurt en een boekbespreking zullen moeten houden.

Elke keer als ik zoiets lees schrik ik. Wat wordt ze al weer groot en wat wordt er allemaal al van haar verwacht. Haar spreekbeurt is al 6 december en we besloten daar het eerst mee aan de slag te gaan.

Vorige week zaterdag werd ik 's ochtends vrij vroeg wakker en kon niet meer in slaap komen. Ik besloot op te staan en keek na het douchen uit het achterraam naar onze vijver. Tot mijn grote schrik zag ik daar Muis (onze hond) zitten aan de rand van de vijver met naast haar onze vijand de Reiger.