Dat ik iets met dieren wilde gaan doen wist ik al heel snel. Ik ben geboren en getogen in Vogelenzang, we woonden daar in een bos en hebben altijd dieren gehad. Ik ben opgegroeid tussen allerlei dieren en paarden die mijn moeder verzorgde. Zodra ik enigszins kon lopen ging ik mee naar de paarden. Daarnaast hadden we honden, katten, kippen, konijnen en vissen.
Ik heb altijd gedacht dat ik paardenhouderij wilde gaan doen en paardrijinstructrice wilde worden, dat heb ik ook een tijd gedaan, maar uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om de opleiding tot Paraveterinair dierenartsassistente te gaan volgen. Ik was er achter gekomen dat het paardenvak toch wel heel erg hard werken was. Met mijn rug die nooit zo heel sterk is, was dat niet goed te combineren. Op mijn 15e verjaardag kreeg ik mijn eigen hondje, Dicky. Het was een kruising Cocker Spaniel. Zijn moeder Tara was al 8 jaar oud toen ze zwanger raakte, ze was 'ontsnapt' op de manege en kwam achter de hooischuur een leuke mannelijke Springer Spaniel tegen. 9 weken later waren daar 6 puppy's. Het was een zware bevalling en ik vond het allemaal reuze interessant, toen Tara met spoed naar de dierenarts moest omdat de bevalling niet vorderde, bood ik mezelf dan ook meteen aan om voor de puppy's te zorgen. Ons werd gezegd dat er geen pups meer in haar buik zaten, dus gingen we daar vanuit, toch bleef ze erg onrustig en de volgende dag lag er nog een laatste verrassing in de werpmand en dat was Dicky. Het was snel besloten dat Dicky moest blijven. Nu wordt er vaak een echo gemaakt, zodat je zeker weet of een hond nog pups in haar buik heeft, of je doet dat al van te voren zodat je weet wat je kan verwachten.
In 2000 heb ik mijn diploma als Paraveterinair dierenartsassistente behaald. Tijdens mijn stage periode ben ik al bij het Kenaupark komen werken. Ondertussen is dat alweer heel wat jaren geleden. De tijd gaat erg snel en er is ook best veel veranderd. De kliniek is flink verbouwd, een mooie website, moderne apparatuur, van bloedapparatuur, echo tot digitale röntgen.
Toen ik hier kwam werken, waren er 2 dierenartsen en 2 assistentes. Ondertussen is er flink uitgebreid.
Ik heb jaren lang met veel plezier als assistente gewerkt, maar ik nam steeds meer administratieve taken op me en uiteindelijk ben ik helemaal geswitcht en ben ik nu de praktijkmanager. Ik val af en toe nog wel in als assistente en dat maakt het werk zo leuk, je blijft altijd bij de kliniek betrokken.
Ik ben getrouwd met Eric en heb 2 kinderen, we wonen in Nieuw-Vennep. Na de geboorte van mijn dochter Liz in 2012 en zoon Luke in 2014 ben ik 3 dagen gaan werken, dat is een mooie combinatie tussen ons gezin en het werk. Eric en mijn dochter Liz zijn voor veel dieren allergisch, dat heeft ook wel een voordeel. Zo kom ik niet in de verleiding om 'zielige' dieren van de praktijk mee naar huis te nemen. Ik had een New Forest pony Marius, al van veulen af aan. Helaas heb ik de moeilijke beslissing moeten nemen om hem in te laten slapen. Dan merk je weer hoe moeilijk dat is omdat je zelf te dichtbij staat en hoe belangrijk het is dat je daar goed in begeleid wordt. Gelukkig heb ik hele lieve collega's die objectief en eerlijk zijn en in het belang van het dier denken.
Tot kijk op de kliniek groetjes Patricia
Dicky
Marius
