Door Jitta van Leuverden op
Voor mezelf is het duidelijk: dieren in mijn leven zijn een verrijking, en onmisbaar.
Zo lang als ik leef zijn er al dieren in mijn leven. Toen ik nog baby was, hadden we thuis de zwart witte kater Zwerver. Het was een onvoorspelbaar beest, die plots kon uitvallen. Meestal ging er eerst dreigend een poot omhoog, die voorspelde wat er ging gebeuren als iets hem vervolgens niet beviel. Toch was dat niet de enige herinnering die hij achterliet. Hij zat er graag bij, en op schoot. Wel wist hij feilloos de mensen te vinden die dat niet graag hadden (een gave die wel meer katten hebben).
Na Zwerver kwam Tomkin, opnieuw een kater in huis. Toen ik 9 was kwam er een hond, Golden Retriever genaamd 'Goldie'. De regel was dat ik en mijn zusje om de week voor school met haar liepen. Het was een lieve hond, die uiteindelijk een hoge leeftijd bereikte.
Zodra ik ging studeren kriebelde het om zelf dieren te nemen. Een krappe studentenkamer vond ik te klein voor een kat, dus werden het ratten. Enorm slimme en leuke beestjes. Ik had een hele grote kooi, en ze mochten vaak met de ratten van een vriendin in huis spelen. De beestjes gingen elk weekend mee naar Nederland, en zondag weer terug naar Gent. Thuis werd eerst nog gegruweld van de staart, daarna liep iedereen met ze weg. Totaal zijn het er 6 geweest. Maar zo leuk als ze waren, zo jong kregen ze al problemen. Helaas is er geen één erg oud geworden.
Eenmaal afgestudeerd kon ik niet wachten mijn eigen plekje te vinden maar vooral om mijn eerste kat te kunnen nemen. Ik ben begonnen met waarnemingen, tijdelijke banen door het hele land. Mijn eerste kat is op precies het goede moment in mijn leven gekomen. In Venray deed ik een waarneming voor 4 maanden, en op een dag kwam een taxichauffeuse binnen met een vermagerd kitten. Ze was gevonden in de berm. En daar was ze, mijn eerste kat Merlot, die na veel verbasteringen Pok werd genoemd. 10 jaar lang was dit een heel speciale kat voor mij, die 's avonds als een baby in mijn armen lag. Door een aanrijding is ze maar 10 jaar oud geworden. Ik heb nog nooit zo'n verdriet gehad om het verlies van een dier, zoals na haar dood. Inmiddels had ik er al jaren een andere kat bij, Pinot (Pien). Ook had ik in de tussentijd mijn vriend Laurens leren kennen, die net bruine labrador-pup Joep had, en ook rode kater Eek meenam. Helaas zijn Pien en Eek elkaar nooit echt leuk gaan vinden, gelukkig is er voldoende ruimte in huis. Ook mijn vriend is opgegroeid met veel dieren. Het kon vroeger bij hem thuis niet gek genoeg: een hond, soms wel 6 of meer katten, ratten, schildpadden, etc. Ook zijn zus had veel dieren, een hond, varkens, fretten en een kat.
De liefde voor dieren doorgeven aan onze zoon Steff spreekt voor ons voor zich. Hij is gek op ze, en druk als hij is, altijd erg lief en rustig naar ze toe. Voor hem is het geen vraag of hij later zelf ook dieren wilt, maar een feit.
Als nieuwe mensen met een pup of kitten bij me komen, vraag ik ze altijd of het hun eerste dier is. Natuurlijk om te weten of ze al wat ervaring hebben, maar ook uit nieuwsgierigheid. Want ik word er oprecht blij van te bedenken wat voor verrijking deze mensen vanaf dan in hun leven hebben.
