Door Jan Willem Baljet op
Na het overlijden van Joep was het met twee hondjes best wel rustig. Geen naar boven en naar beneden tillen, geen gejoel. Wat overbleef? Pippin en Mariposa.
Twee hondjes die af en toe lekker los gaan, maar over het algemeen gezellig spelen en vooral veel slapen of samen uit het raam kijken naar de voorbijgangers.
Mijn partners ‘Mops’ Marie (Mariposa) was soms nog een beetje verontwaardigt wanneer ze mensen bij de parkeermeter zag, maar de opstand werd steeds minder.
Toen was daar Bella, een superlief hondje opgevangen uit Griekenland, die na een afschuwelijke aanrijding een paar jaar daarvoor was “gered”. De eigenaresse ging naar een verzorgingstehuis, en kon niet langer voor Bella zorgen. Aan mij de vraag of ik iemand wist voor dit grappige opgewekte hondje, met ondertussen nog maar één oog en een scheef bekje vanwege de aanrijding. Ik zei dat ik er over na ging denken en dat ze wel even bij ons kon blijven. Het team was enthousiast en riep: op dit schatje willen we altijd passen.
’s Avonds vroeg ik mijn partner hoe hij dacht over het adopteren van een nieuw hondje. Het nieuwe was er wel al af, dus ik benoemde haar “een lieve vintage hond”. Het enthousiasme liep echter niet meteen over. Ik denk dat hij de rust van twee hondjes wel lekker vond.
Natuurlijk haalde ik Bella naar boven en smolt hij als chocolade in de zon. Dus daar was Bella, of Annabella de Costella, zoals haar bijnaam meteen werd in ons leven. Vanzelfsprekend moest Bella even wennen, maar al snel draaide ze lekker mee in huis.
Eén ding ging mis. Bella bleek een waakhond te zijn. Bij het minste of geringste slaat ze joelend aan. Ze moet alles onder controle hebben.
Al snel legde ik haar mandje in de hal waar ze in ieder geval het meeste kan overzien, deur van kantoor, de voordeur, en praktijkdeur. Dit is nu haar fort geworden. Af en toe komt ze een knuffel halen, of laten we liever zeggen “opeisen”.
Als Bella een knuffel wil staat ze boven op je en gaat niet weg voordat ze flink geknuffeld is en onze liefde aan haar is bevestigt. Met haar ene oog kijkt ze je dan doordringend aan, alsof ze wil zeggen: ”waag het niet om me te negeren”. Meteen daarna gaat ze weer de hal in om alles in de gaten te houden.
De mand helpt een beetje maar nog steeds blijft er veel geblaf en doen de andere honden nu vrolijk mee! Dit tot irritatie van, …….nou eigenlijk iedereen. Zeker in een praktijk aan huis waar veel reuring en geloop is, is het heel onrustig.
De enige die nu op Bella wil passen in de vakantie zijn lieve vrienden van ons, die heerlijk rustig wonen waar er geen prikkels zijn van buitenaf.
Bella is een superlieve hond en in het weekend bijna zonder geblaf. Ze heeft ons hart gestolen. Maar door de weeks denkt iedereen, ‘’niet zo blaffen alsjeblieft’’. Het deed mij denken aan Ja zuster nee zuster met het nummer Bello Bello Bello (Niet Zo Trekken), enig om even op te zoeken op YouTube.
Met vriendelijke groet,
Jan Willem Baljet